وقتی خودمون رو جای مردم زلزله زده آذربایجان شرقی می ذاریم می بینیم که از دست دادن عزیزانمان چقدر سخته.

چقدر سخته که دیگه صدای  بچمون رو نشنویم ،دیگه نبینیمش ، چقدر سخته که دیگه دست پر محبت پدر و مادرمون رو نتونیم لمس کنیم ، دیگه همسرمون رو نبینیم .

وقتی عکس مادری می بینیم که بالاسر جنازه بچه هاش نشسته و با ناباوری بهشون نگاه می کنه و از ته دل فریاد می زنه ، چه حسی بهمون دست می ده؟

من خودم یه مادرم ، هیچ وقت دلم نمی خواد با چنین صحنه ای روبرو بشم ، ای کاش می تونستم کاری براشون انجام بدم ، ای کاش می تونستم مرحمی برای زخمهای قلب و روح اون مادر باشم.

ولی حیف که بجز دعا هیچ کاری از دستم بر نمی یاد.

ای کاش اون خونه ها اینقدر سست نبودن ، ای کاش هیچ کدوم از اون بچه ها ، زن ها و مردها اون ساعت توی خونه نبودن ، ای کاش .......................

از خداوند بزرگ و مهربون براشون طلب صبر برای بازماندگان و آمرزش برای رفتگان و شفای عاجل برای مجروحان دارم، امیدوارم که دیگه هیچ وقت ایران عزیز و هم میهنانمون یه همچین فاجعه ای رو نبینن.